وقتی می‌خواستم به طرف محل استقرار کاروان عموپورنگ راه بیفتم، تلفنی تماس گرفتم و برای چند دقیقه بعد قرار گذاشتم. از منا بازگشته بود و کسالت داشت مثل خیلی از حاجی‌ها. امّا برخلاف ایران، همان طور که بارها او را در برنامه‌های تلویزیونی دیده بودم، صمیمی بود.

عموپورنگ، در این مصاحبه خیلی به سؤالات، تند و سریع پاسخ نمی‌داد. در پاسخ به سؤال‌ها کمی دچار مکث و تردید می‌شد و آن هم به خاطر پردة اشکی بود که جلوی چشمانش نقش می‌بست، با این حال، خیلی حرف‌ها برای گفتن داشت. با هم گفت‌وگو با او را می‌خوانیم:

? چرا به شما می‌گویند عمو پورنگ؟!

اسم عموپورنگ را من انتخاب نکردم. پورنگ اسم هنری است و بچه‌ها توی ارتباط تلفنی گفتند عمو، و عمو پیشوند اسم من شد.

? اسم اصلی شما؟

داریوش پرسیایی.

? متولد چه سالی؟
دهة پنجاه / تهران!

? چی شد سر از تلویزیون در آوردی؟

مثل همة کسانی که تست دادند و قبول شدند.

? چند سال پیش؟

دوازده سال.

? از کارتان راضی هستید؟

بله. قطعاً

? بهترین برنامة شما؟
همة برنامه‌ها و آن قسمت که رفتم بم.

? آن برنامه تلخ‌ترین برنامه شما نبود؟

نه، آن برنامه تلخ نبود، واژة تلخ شما را باید ببرد توی ناراحتی‌ها. ولی آن برنامه، برنامة به یاد ماندنی بود و شیرینی خاصی داشت. تلخی وقتی است که متضرر شوی ولی من بهره بردم و متضرر نشدم.

? چی شد آمدی حج؟
از طرف سازمان صدا و سیما. طبق قرعه‌کشی و از شبکه یک، گروه کودک من آمدم حج.
غیرمترقبه بود، آمادگی نداشتم، می‌گفتم زود است، می‌خواستم با آمادگی بیشتر بیایم، ولی وقتی گفتند برو، احساس مسؤولیت کردم.

? دوست داشتی با کی مشرف شوی؟
با مادرم. البته دو مرتبه، او را فرستادم.

? وقتی اولین بار نگاهت به کعبه افتاد از خدا چی خواستی؟

این جزو مسائل شخصی و اعتقادی من است اجازه بدهید پیش خودم بماند.

? برای بچه‌ها چی خواستی؟
مطمئناً آرزوی سلامتی و تندرستی بچه‌ها و شفای بچه‌ها و همة کسانی که التماس دعا گفتند. ان شاء الله قسمت همه بشود و مثل ما بیایند اینجا.

? ظاهراً شما وقتی می‌خواستی مشرف شوی با بچه‌ها خداحافظی کردی چرا؟